تذکره

خلاصه ای از کتاب «ناز و نیاز» نوشته استاد سعید نجفی 

اما سفارش شده که خدا را با نامهای مخصوص و نیکو بخوانیم :" و لله الأسماء الحسنی فادعوه بها"

یا سفارش شده که قبل از دعا ده بار بگویید "یا رب" یا در دعا وقتی خواستها اوج می گیرد مکرر بگویید "یا رب" تا نفس قطع گردد. گویا این نام از خداوند دلربایی میکند.

یا رب گفتن به نوعی همان ناز کردن است یعنی صدا زدنی که انسان احساس راحتی و نزدیکی با خدا می کند. جهت تفهیم این مطلب مثالی عرض می کنم : یک زن در خانواده نقش های مختلفی می تواند ایفا کند مثل عمه، خاله، مادربزرگ، زن عمو، زن دایی و... اما هیچکدام نمی تواند حسی را به او القا کند که از گفتن لفظ مادر برایش ایجاد می شود.

"رب" نیز در بین اسماء الهی حکم لفظ مادر دارد پس ناز هم نیازیست پوشیده در الفاظ خاص.

بزرگان می گویند هر قدمی که انسان برای تحصیل امری برمیدارد به شرطی که صاحب اثر را حضرت حق بداند عرض نیاز و دعاست.

پس هر عبادتی دعاست و هر دعایی عبادت. فتدبر!

پیامبر اکرم(ص) ؛ با آن مقام و منزلت، در لا به لای مناجات و دعا با قلبی شکسته و چشمی گریان می فرمایند: "اللهم و لا تکلنی إلی نفسی طرفة عین"

همانگونه که حضرت حق بی نیاز مطلق است انسانها فقیر مطلق اند و همانگونه که او قائم به ذات است مخلوقات قائم به او هستند چرا که او وجودیست بی نهایت از هر نظر.

و این است فلسفه دعا و راز و نیاز و مناجات

ادامه دارد...